Proces starzenia dotyczy wszystkich organów naszego ciała, a oczy nie stanowią tu wyjątku. Z biegiem czasu wzrok zaczyna się pogarszać. Oślepia Cię światło słoneczne, a w pochmurne dni widzisz znacznie wyraźniej? To może być początek mętnienia soczewki, czyli zaćmy. Czy tę chorobę można skutecznie leczyć?
CZYM JEST ZAĆMA?
Zaćma jest chorobą, wynikającą z postępującego procesu starzenia organizmu, nieco rzadziej będącą następstwem indywidualnych uwarunkowań genetycznych. Choroba ta najczęściej dotyka osoby w podeszłym wieku, jednak sytuację, kiedy na kataraktę chorują osoby po 40 roku życia wcale nie należą do rzadkości.
Skutkiem choroby jest postępujące mętnienie soczewki, przebiegające od jej środka ku brzegom lub odwrotnie. W rezultacie osoba chora zaczyna widzieć coraz gorzej. W momencie, gdy dojdzie do całkowitego zmętnienia soczewki, następuje całkowita utrata wzroku.
Wśród czynników, które mogą być przyczyną występowania zaćmy, poza starzeniem i wrodzonymi predyspozycjami należy wymienić:
- urazy oka,
- pracę w trudnych warunkach,
- choroby przewlekłe, jak cukrzyca,
- stany zapalne wewnątrz oka.
KIEDY NALEŻY ZDECYDOWAĆ SIĘ NA OPERACJĘ ZAĆMY?
Jakiś czas temu lekarze wyrażali pogląd, że operacja zaćmy powinna być przeprowadzona dopiero w momencie, gdy choroba osiągnie zaawansowane stadium. W chwili obecnej możliwe jest jednak skuteczne operowanie zaćmy już w początkowych stadiach jej rozwoju. Jeżeli zatem pacjent odczuwa jakikolwiek z symptomów, powinien niezwłocznie udać się do lekarza.
Sam zabieg może być przeprowadzony zarówno w warunkach szpitalnych, jak i ambulatoryjnych. W pierwszym z przypadków okres hospitalizacji jest krótki i trwa nie dłużej niż 3 dni. Jeżeli natomiast operacja zaćmy przeprowadzana jest w ambulatorium, pacjent wraca do domu (pod opieką osoby bliskiej) tuż po skończonym zabiegu. Jeżeli choroba dotyczy obu oczu, poszczególne zabiegi wykonywane są w kilkunastodniowych odstępach.
JAK LECZY SIĘ ZAĆMĘ?
Istnieją dwie metody operacyjnego leczenia katarakty – zewnątrztorebkowa i wewnątrztorebkowa. W pierwszym przypadku mówimy o nieco przestarzałej technice, która polega na usunięciu soczewki wraz z otaczającą ją torebką. Po wykonanym zabiegu, pacjent, aby zachować ostrość widzenia, musi korzystać z silnych okularów.
Metoda wewnątrztorebkowa przewiduje natomiast usunięcie zmętniałej soczewki i wszczepienie w jej miejsce sztucznej. Sam zabieg trwa ok. 25 min. i przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, kroplowym. Jądro soczewki rozbijane jest za pomocą fokoemulsyfikatora – niewielkiego urządzenia, zakończonego cienką igłą. Następnie soczewka jest odsysana. Poprzez niewielkie nacięcie, lekarz wprowadza sztuczną soczewkę.
Ostatnim etapem operacji zaćmy jest uszczelnienie rany. Czasami zdarza się, że lekarz zakłada pojedynczy szew. Sztuczna soczewka nie ma jednak zdolności dostosowania się do naprzemiennego dalekiego lub bliskiego widzenia. Dlatego właśnie, po operacji, należy nosić okulary o niewielkiej mocy szkieł. Nie ma żadnych przeciwwskazań do używania soczewek kontaktowych.
Artykuł powstał w oparciu o materiały dostarczone przez klinike Spektrum oferującą m.in leczenie zaćmy
